ՀՐԱԺԵՇՏ
Գարիկը քսանվեց տարեկան էր:Նա ամուսնացած էր արդեն գրեթե երեք տարի,ուներ կին և աղջիկ երեխա,որի ծննդյան երկու ամյակն էր լրանում շուտով:Նա իր կնոջն ու երեխային շատ էր սիրում:Գարիկը երջանիկ էր նրանց կողքին,բայց երբեմն սիրում էր մենակ մնալ,կտրվել իր առօրյաից,ինչպես և այդ օրը նա որոշել էր գնալ իր ամենասիրած վայրը` քաղաքի ծայրամասերից մեկում գտնվող մի հին կամուրջ,որի վրա կար մի փոքրիկ նստարան:Այնտեղ սովորաբար մարդաշատ չէր լինում:Կամրջի առջև բացվում էր գեղեցիկ տեսարան և դա նպաստում էր նրան,որպեսզի Գարիկը այնտեղ լիցքաթափվեր իր լարված առօրյաից:Նա ծխելով քայլում էր կամրջի վրայով:Հասնելով նստարանին,Գարիկը նետում է ծխախոտը և նստում:Նա գլուխը կախ մտքերով էր ընկած,երբ հանկարծ նրան է մոտենում մի աղջիկ:
-Կարո՞ղ եմ նստել,-հարցրեց նա:
Գարիկը հանկարծակիի եկավ,զարմացած նայեց աղջկան` մտածելով թե ինչպես նա հայտնվեց,որ ինքը չնկատեց:
-Այո,իհարկե,-սիրալիր պատասխանեց Գարիկը:
Աղջիկը նրա աչքերի մեջ նայեց,ապա նստարանին,կարծես սպասելով,որ մի կողմ քաշվի և իրեն տեղ տա նստելու:Գարիկը մի պահ գլխի չնկավ,թե ինչի է սպասում աղջիկը,քանի որ այդ պահին չգիտակցեց,որ նստած է նստարանի մեջտեղում և իր կողքին ևս մեկ հոգի նստել չի կարող:
-Ախ հա,կներե ́ք,-ժպտաց Գարիկը` մի կողմ քաշվելով,նստարանի աջ հատվածը զիջելով աղջկան:
-Շնորհակալություն,-ասաց աղջիկը և նստեց նրա կողքին:
Երկուսն էլ լուռ էին` յուրաքանչյուրն իր մտքերով ընկած:
-Ուզում եմ նետվել կամրջից,-միքանի րոպե լռությունից հետո,անսպասելի ասաց աղջիկը:
-Ի՞նչ,-զարմացավ Գարիկը` նայելով նրան:
-Մեռնել եմ ուզում:
-Այսի՞նքն:
-Դե ի՞նչ այսինքն,ապրել չեմ ուզում:
-Ջա ́ն ի՞նչ է պատահել:
-Հոգնել եմ այս անիմաստ կյանքից:
-Պետք չէ այդպես մտածել,հիմա ինչ-որ բաներից նեղված եք երևի,բայց հետո ինքներդ կհամոզվեք,որ կյանքը ամենևին էլ անիմաստ չէ:Այս կյանքում ամեն ինչ անցողիկ է և ամեն անգամ անձրևից հետո արև է փայլում:
-Չեմ կարծում,-վստահ ու կտրուկ պատասխանեց աղջիկը:
-Կտեսնե ́ք,որ ամեն ինչ լավ կլինի,մի հուսահատվե ́ք,սիրուն աղջի ́կ:
-Նյարդայինանում եմ,երբ սկսում են ինձ խղճալ ու հուսադրել,-զայրացավ աղջիկը` նայելով Գարիկին,-համել ես վաղուց արդեն աղջիկ չեմ,-ժպտալով ավելացրեց նա` գլուխը շրջելով դեպի գեղեցիկ տեսարանը:
-Ի՞նչ,-ուրեմն դա է պատճառը,մտածեց Գարիկը,երևի պատվազրկել են նրան և այդ պատճառով ուզում է ինքնասպան լինել:
Միքանի րոպե լռություն տիրեց:Հետո աղջիկը լուռ վեր կացավ տեղից և քայլեց դեպի կամուրջի քանդված եզրը:
-Ու՞ր եք գնում,-անհանգստացած հարցրեց Գարիկը:
-Արդեն ասացի,-պատասխանեց աղջիկը:
Գարիկը միանգամից վեր թռավ տեղից և շտապեց նրա ետևից:
-Գժվել ե՞ս ինչ է,-նա արդեն անցավ դուի,քանի որ շփոթվեց ու մի կողմ թողեց քաղաքավարությունը,-սպասի ́ր մեկ րոպե:
Աղջիկը մեխանիկորեն կանգ առավ:
-Ինչի՞ն սպասեմ,-հարցրեց աղջիկը ու շարունակեց քայլել:
-Դու հասկանում ե՞ս,թե ինչ ես անում,-Գարիկը գրեթե հասնում էր նրան,սակայն ևս երկու քայլ և աղջիկը կամրջի քանդված եզրի մոտ էր,-խնդրում եմ,սպասի ́ր մեկ րոպե,-կիսահրամայական,կիսախնդրողական տոնով վախեցած գոռաց Գարիկը նրա ետևից,-աղջիկը կրկին կանգ առավ,հասնելով կամրջի եզրին ու ներքև նայեց:Գարիկը հասավ նրա ետևից,կանգ առավ նրանից մի փոքր հեռավորության վրա.
-Տեսնու՞մ ես ինչ բարձր է,երեսուն մետրից ավելի կլինի,-նա ձեռքը մեկնեց աղջկան,-այս կողմ արի ́,խնդրում եմ:
-Ինչու ե՞ք ինձ խանգարում,չասացի՞ չեմ սիրում,որ ինձ խղճում են,հասկանու՞մ եք դրանից ես ավելի եմ կատաղում,-նա արդեն նյարդագրգիռ էր և կարծես վախ կար ներսում,սկսում էր գիտակցել,թե ինչ կլինի իրեն այդ քայլն անելով,-հեռացե ́ք խնդրում եմ,-նրա լացից ուռած ու կարմրած աչքերը,որոնք այդպես էլ շատ գեղեցիկ ու գրավիչ էին,սկսեցին փայլել արցունքներից:
-Պատկերացնում ե՞ս,թե ինչ կլինի քեզ հետ,եթե ցած նետվես,այդ նուրբ ու քնքուշ դեմքդ ամբողջովին ջարդուփշուր կլինի:
-Ինձ համար մեկ է,միևնույն է ես մեռնելու եմ:
-Իսկ եթե ողջ մնա՞ս սիրունս,այդ դեպքում համ հոգիտ կցավի,համ մարմինդ,քաղցր ջան:
-Մենք իրար չենք ճանաչում ու ինձ դուր չի գալիս,որ այդպես ես դիմում,-զայրացավ աղջիկը,-անունս Մերի է:
-Հաճելի է Մերի ջան,-Գարիկը կրկին ձեռքը նրան մեկնեց,-իսկ ես Գարիկն եմ:
-Նմանապես,-դողացող ձայնով պատասխանեց Մերին և իր նուրբ ու փոքրիկ ձեռքով բռնեց Գարիկի ձեռքը:
-Քայլե՞նք մի փոքր,-հարցրեց Գարիկը և առանց պատասխանի սպասելու,աղջկան կարծես քաշելով հեռացրեց կամրջի եզրից:
-Քանի՞ տարեկան ես,-հանկարծ հարցրեց Մերին:
-Քսանվեց,իսկ դու՞:
-Քսանմեկ:
- Կասե՞ս թե ինչ է եղել, ինչի՞ց ես նեղված :
-Ավելի լավ է չիմանաս,-պատասխանեց Մերին ու մի փոքր դադարից հեսո ավելացրեց,-երկար պատմություն է:
-Ես չեմ շտապում ու պատրաստ եմ լսել,անկեղծ եմ ասում ինձ շատ է հետաքրքրում,թե քեզ պես հրեշտակը ինչու է ուզում ինքնասպան լինել:
-Ես հրեշտակ չեմ,հրեշտակները երկնքում են լինում:
-Փաստորեն այդ հրեշտակներից մեկը երկնքում չի ու իմ կողքին քայլում է այս պահին:
Մերին ժպտաց:
-Շնորհակալություն:
-Դե լսում եմ,կարող ես պատմել:
-Ոչ հիմա,լա՞վ:
-Լավ, ինչպես կուզես:
Մի պահ լռություն տիրեց:
-Ինչո՞վ ես զբաղվում,Մերի ջան:
-Ոչ մի բանով:
-Բա ամբողջ օրդ ինչպե՞ս ես անցկացնում:
-Մուլտեր եմ նայում,-ժպտալով պատասխանեց Մերին:
-Մուլտե՞ր:
-Այո,ի՞նչ է մտածում ես,որ մանկամիտ եմ:
-Իհարկե ոչ,-պատասխանեց Գարիկը,-ես ինքս ել մեկ-մեկ նայում եմ,իսկ ուրի՞շ:
-Ուրիշ սիրում եմ երաժշտություն լսել:
-Ի՞նչ երաժշտություն:
-Տարբեր,բացի ռաբիզից:
Գարիկը ժպտաց,-ես նույնպես չեմ սիրում ռաբիզ լսել:
-Իսկ դու ի՞նչով ես զբաղվում,Գար,-հարցրեց Մերին շատ մտերիմ տոնով:
-Աշխատում եմ,սիրում եմ երաժշտություն գրել,նվագել դաշնամուրի վրա…
-Լու՞րջ,-զարմացավ Մերին,-իրո՞ք երաժշտություն ես գրում;
-Այո,լուրջ եմ ասում:
-Երաժիշտ ե՞ս մասնագիտությամբ;
-Մասնագիտությամբ հաշվապահ եմ,իսկ երաժշտությամբ զբաղվում եմ ազատ ժամանակ:
Նրանք մի պահ լուռ քայլում էին:
-Ո՞վ է քեզ նեղացրել:
Մերին ձայն չհանեց,այնպիսի տպավորություն էր,կարծես նա չլսեց էլ Գարիկի հարցը:
-Մերի կպատմե՞ս,թե ինչ է եղել,- Գարիկը կանգ առավ:Մերին նույնպես,-Դե լսում եմ,պատմիր լա՞վ :
-Լավ,-պատասխանեց Մերին,-բայց արի քայլենք:Նրանք շարունակեցին քայլել:
-Արդեն կարող ես սկսել,-ժպտաց Գարիկը:
-Ես սովորում էի բժշկական քոլեջում,ավարտելուց հետո սկսեցի աշխատել որպես բուժքույր:Հենց այնտեղ էլ հանդիպեցի նախկին ամուսնուս,որը բժիշկ էր,-հետո նա մի պահ դադար տվեց,աչքերում արցունքներ երևացին,ապա շարունակեց,-Մենք երեխա չէինք ունենում,խնդիրն իմ մեջ էր:Մերին կրկին դադար տվեց,մաքրեց աչքերից արցունքները ու կրկին շարունակեց;-Երեք տարի բուժվելուց հետո վերջապես հղիացա:Ուրախությանս չափ ու սահման չկար:Որոշ ժամանակ անց մեր հարաբերությունները վատացան,հետո իմացա ,որ նրա կյանքում ուրիշ մեկն էր հայտնվել:Այդ օրվանից կյանքս վերածվեց դժոխքի:Հետո երեխաս ծնվեց,մտածում էի, որ նրանով կապրեմ,կմխիթարվեմ,բայց աստված ինձ համար ուրիշ ճակատագիր էր պատրաստել:Երեխաս առողջ չէր ու տասնհինգ օր անց մահացավ:Իմ առողջականը վատացավ ու որոշ ժամանակ ինձ պահեցին հիվանդանոցում:Երբ դուրս գրվեցի վերադարձա տուն,այդ տունն արդեն իմը չէր:
Գարիկը լուռ լսում էր:Նա շոկի մեջ էր ,չգիտեր ինչ ասեր:Մերին ավարտեց իր տխուր պատմությունը մի քանի խոսքով:Նա լռեց:
-Մտքովս չէր անցնում,որ այդպիսի պատմություն կպատմես,անկեղծ չէի սպասում:Ցավում եմ Մերի ջան,բայց դու շատ մի տխրի,մի հուսալքվիր,դեռ կյանքդ առջևումդ է, ամեն ինչ լավ կլինի:
-Էլի՞ սկսեցիր ինձ մխիթարել,ախր ասացի, որ ես դրանից ինձ վատ եմ զգում ու այդ ամենը ինձ ավելի է նյարդայնացնում:
-Կներես ջա́ն,-Գարիկը իրեն վատ զգաց:Նա փորձեց ինչ-որ ձևով օգնել,դուրս բերել Մերիին այդ վիճակից`արդյունքում ստացվեց հակառակը:Կրկին լռություն տիրեց:
-Ուզում եմ տուն գնալ,ինձ լավ չեմ զգում,-ասաց Մերին:
-Ես քեզ կտանեմ:
-Չէ Գարիկ ջան պետք չի:
-Բայց ինչու՞,ես սրտանց եմ առաջարկում:
-Հավատում եմ,պարզապես չեմ ուզում ավելորդ խոսակցությունների առիթ դառնալ:
-Լավ, գոնե մինչև կանգառ ճանապարհե՞մ:
-Լավ,-համաձայնեց Մերին:Գարիկը ուղեկցեց մինչև կանգառ:
-Տուն չթողեցիր ուղեկցել ,գոնե հեռախոսիդ համարը կտա՞ս:
-Պետք չի,ջա́ն:
-Բայց ինչու՞:
-Ինչի՞դ է պետք:
-Ուզում եմ քեզ էլի տեսնել:
-Ինչի՞ համար:
-Որովհետև հաճելի է քեզ հետ,չեմ ուզում իրար այսքան շուտ հրաժեշտ տանք:
-Չէ Գարիկ ջան,ինձ նույնպես հաճելի էր,դու լավ մարդ ես,բայց կարծում եմ իմաստ չունի կրկին հանդիպելը:
-Խնդրում եմ;
-Ուրեմն արի այսպես անենք,տեսնելով Գարիկի իրեն տեսնելու մեծ ցանկությունը,ասաց Մերին,-երկու օրից կհանդիպենք նույն տեղում,բայց պիտի խոսք տաս ,որ դա մեր վերջին հանդիպումը կլինի ու էլ շարունակական չեն դառնա խնդրանքներդ,լա՞վ:
-Արի ինչ-որ բաներ խոսք չտամ,բայց եթե այդպես ես ուզում,կաշխատեմ,որ էլ նման բաներ չլինեն:
-Ուրեմն առայժմ:
-Առայժմ հրեշտակ:
Մերին ժպտաց,նստեց մեքենան ու հեռացավ`թողնելով Գարիկին կանգառում մենակ կանգնած:
Անցան երկու երկար օրեր:Այդ ընթացքում Գարիկը անընդհատ մտածում էր Մերիի մասին:Նա անհամբեր սպասում էր իրենց հանդիպմանը:Վերջապես եկավ հանդիպման օրը:Գարիկը ավելի վաղ էր եկել և նստարանին նստած սպասում էր Մերիին:Շուտով եկավ նաև Մերին:Նա կարծես այսօր ավելի տխուր էր,գեղեցիկ աչքերն էլ ավելի կարմրած:
-Բարև,-մոտենալով Գարիկին միանգամից բարևեց Մերին:
Բարև հրեշտակ,-պատասխանեց Գարիկը ու ձեռքի կալան ուղղեց նրան,-չգիտեի ինչ ծաղիկներ ես սիրում,բայց մտքովս սա անցավ`մտածեցի քեզ պես նուրբ ու զգայուն է:
-Շնորհակալություն,-ժպտաց Մերին ու վերցրեց ծաղիկը:
-Ինչպե՞ս ես,-հարցրեց Գարիկը:
-Ոչինչ,դու՞:
-Երևի լավ:
-Ինչու՞ երևի:
-Դե լավ եմ,պարզապես կարոտել էի քեզ:
-Իսկապե՞ս:
Գարիկը գլխով դրական նշան արեց:
-Բայց ինձ նորմալ չես էլ ճանաչում,ընդամենը մեկ անգամ էինք հանդիպել:
-Դա կապ չունի,ինչքան էլ տարօրինակ թվա իսկապես հասցրել էի կարոտել ու անհամբեր սպասում էի այսօրվան:Գիտե՞ս, բայց մի փոքր վախենում էի`մտածում էի կարող ես չգալ:
-Եթե խոսք եմ տալիս,ուրեմն նաև կատարում եմ խոստումս:
-Փաստորեն այդ հարցով էլ ենք իրար նման:
-Ինչու՞, էլ ի՞նչ հարցով ենք նման,-զարմացած հարցրեց Մերին:
-Դե երաժշտական ճաշակներով էլ գրեթե նույն հարթության վրա ենք:
-Այդ մեկը մոռացել էի,-ժպտաց նա:
-Քեզ տխուր չի սազում,-ասաց Գարիկը:
-Ինչ արած,ինձ տխրությունն է բաժին ընկել:
-Հիմա կմտածես,որ էլի փորձում եմ հույս տալ,մխիթարել,բայց խնդրում եմ այդպես մի ընդունի,պարզապես փորձիր կյանքին ուրիշ աչքերով նայել,մտածիր,որ մի ամբողջ կյանք կա առջևումդ,շատ երկար տարիներ;Դու դեռ կգտնես երջանկությունդ,իսկ այս ամենը կմնա անցյալում,ամեն ինչ լավ կլինի Մերի ջան;
-Շնորհակալություն,աստված ձայնդ լսի:
<<Վերջապես կարծես հասկացել է,որ անիմաստ է տխրելը,որ ամեն ինչ անցողիկ է,պետք է պայքարել,ապրել…>>,-ուրախացած մտածեց Գարիկը:
-Գար որոշել եմ գնալ այստեղից,-Մերին հանկարծ ուզեց կիսվել Գարիկի հետ իր որոշման մասին:
-Ու՞ր,-զարմացավ Գարիկը:
-Հեռու ̃:
-Այսի՞նքն:
-Դե երևի Ռուսաստան:
-Ո՞վ ունես այնտեղ:
-Ոչ մեկ:
-Ուրեմն ինչու՞ ես այդպիսի որոշում կայացրել:
-Ուրիշ ելք չունեմ,ջան,այնտեղ գոնե հեռու կլինեմ այս տխուր հուշերից,-նրա աչքերից սկսեցին արցունքներ գլորվել;
-Հուշերից չես փախչի,ուր ուզում ես գնա,ինչքան ուզում ես հեռու գնա,միևնույնն է այդ ամենը կհետապնդի քեզ ստվերի պես,հուշերդ միշտ կուղեկցեն քեզ ամենուր:
-Չեմ կարողանում այստեղ ապրել,կխելագարվեմ, ջան:Լուրջ եմ ասում այս անգամ իսկապես ինքնասպան կլինեմ,հավատա ́:
-Բայց ասացիր ,որ այնտեղ ոչմեկ չունես`ոչ մի հարազատ,ծանոթ,ընկեր,այդպես հո չես կարող վերցնել ու գնալ:
-Կկարողանամ,այնտեղ նոր կյանք կսկսեմ,կաշխատեմ:
-Բայց այդքան հեշտ չի,ինչքան դու ես պատկերացնում:Հիմա նեղված ես, որոշումներ ես կայացնում,բայց հետո կզգաս,որ սխալվել ես երևի:Ես անկեղծ չեմ ուզում,որ դու ինչ-որ դժվարությունների հանդիպես կամ խորտակես կյանքդ:
-Չէ,հաստատ կգնամ,արդեն որոշել եմ:
-Կարող ես այդ ամենը այստեղ անել,այստեղ իրագործել մտադրություններդ,այստեղ նոր կյանք սկսել,այստեղ աշխատանք գտնել ու կտեսնես ամեն ինչ լավ կլինի:
-Չէ ջան,իզուր մի փորձիր համոզել,միևնույնն է գնալու եմ:
-Ծնողներդ գիտե՞ն որոշմանդ մասին:
-Ոչ:
-Կարծում եմ չեն թողնի,եթե իմանան:
-Ես նրանց հետ կապ չունեմ,հասկանում ե՞ս,ինձ այստեղ ոչինչ չի պահում:
<<Իսկ ե՞ս>>,- մտածեց Գարիկը ու հիշեց,որ ինքը ընտանիք ունի,և որ ինքը չի կարող ինչ-որ դեր խաղալ նրա կյանքում:նա չբարձրաձայնեց իր հարցը`չնայած շատ էր ուզում,որ իրենց շփումները շարունակվեն: Նա ուզում էր ասել,որ ինքը նրա կողքին կլինի,կօգնի նրան,բայց գիտակցում էր,որ դա խելահեղություն կլինի`ընդամենը ծիծաղելի սուտ:<<Ի՞նչ անեմ,ինչպե՞ս ետ պահեմ նրան այդ քայլից,չեմ ուզում կորցնել իմ կյանքում հայտնված այս տարօրինակ աղջկան,որին նորմալ չեմ ել ճանաչում>>,- մտածում էր Գարիկը:Նա այդ կարճ ժամանակահատվածում կապնվեց Մերիի հետ ու այնպես էր անհանգստանում նրա համար,ասես իր վաղեմի բարեկամը կամ ծանոթը լիներ:
-Ի՞նչ ես մտածում,-հարցրեց Մերին`տեսնելով Գարիկի տխուր,մտածկոտ,խորհրդավոր հայացքը:
-Մտածում եմ,թե ինչու՞ է կյանքը այսքան դաժան.դեռ նոր ենք հանդիպել ու արդեն մտածում ենք հրաժեշտի մասին,ինչու՞ պիտի քեզ պես հրեշտակը նման ճակատագրի արժանանա,ինչու՞ հավասար չի կյանքը բոլորի համար:
-Մի մտածի, ջան ,ու մի տխրի:
-Իսկ ինչի՞ համար ուրախանամ;
Մերին կախեց գլուխը:
-Բա ո՞րտեղ ես մնում,-հարցրեց Գարիկը:
-Ընկերուհուս տանը:
-Ընկերուհիդ մենա՞կ է ապրում,թե ընտանիքի հետ:
-Մենակ:Ուսանողուհի է:
Նրանք սկսեցին լուռ քայլել:
-Գնանք մի տեղ,-առաջարկեց Գարիկը:
-Ինչպես կուզես,-պատասխանեց Մերին:
-Ուրեմն գնացինք:
Նրանք քայլեցին դեպի մեքենան:Մեքենային չհասած Մերին ուշագնաց եղավ ու ընկավ գետնին:
-Մերի ̃,-վախեցավ Գարիկը,կռացավ գրկեց նրա գլուխը,-Մերի, ձայն հանիր,ի՞նչ եղավ,խնդրում եմ մի բան ասա:Մերին չէր արձագանքում:Գարիկը զգույշ իջեցրեց Մերիի գլուխը,բացեց մեքենայի դուռը,նորից գրկեց Մերիի փոքրիկ մարմինը որպեսզի տանի մեքենայի մեջ ու այդ ժամանակ նկատեց,որ նրա աչքերը սկսեցին շարժվել փակ կոպերի տակ:
Մերին բացեց աչքերը նայելով Գարիկի աչքերին,թարթեց միքանի անգամ ու կրկին փակեց:
-Լսու՞մ ես ինձ Մերի,-ուրախացավ Գարիկը:
-Որտե՞ղ ենք,-կմկմալով հարցրեց Մերին:
-Մերի, ինչպե՞ս ես,ի՞նչ եղավ քեզ,-խուճապահար հարցրեց Գարիկը`միաժամանակ նըստեցնելով Մերիին մաքենայի ետևի նստատեղին:Մերին կրկին բացեց աչքերը:
-Ինձ տուն կտանե՞ս,մրսում եմ:
-Իհարկե,-պատասխանեց Գարիկը,-մեկ րոպե,-նա զգուշորեն Մերիին մի փոքր հրեց, որպեսզի կարողանա դուռը փակել,փակեց այն,նստեց ղեկի մոտ ու միացրեց մեքենայի շարժիչը:Նա հրցրեց հասցեն և վարեց մեքենան նշված ուղղությամբ:Գարիկը ցանկանում էր ուղեկցել Մերիին մինչև բնակարան,սակայն նա չհամաձայնեց:
-Շնորհակալություն,Գարիկ ջան,բայց արդեն լավ եմ ու ինքս կբարձրանամ:
-Վստահ ե՞ս:
-Այո:
-Ե՞րբ կտեսնեմ էլ քեզ,-վերջին պահին հասցրեց հարցնել Գարիկը:
-Չգիտեմ:
-Կարո՞ղ եմ վաղը այցելել քեզ:
-Չէ,Գար ,պետք չի:
-Գոնե հեռախոսիդ համարը տուր,խնդրու̃մ եմ:
-Լավ,համաձայնեց Մերին ու տվեց հեռախոսահամարը,-գնացի,հաջողությու̃ն:
-Առա̃յժմ,-պատասխանեց Գարիկը:Նա խուսափում էր հրաժեշտի խոսքերից և ամեն անգամ հրաժեշտ էր տալով նոր հանդիպման ակնկալիքով օգտագործում էր<< առայժմ>> արտահայտությունը:
Գարիկի ու Մերիի հանդիպումները շարունակվեցին ևս մի քանի օր:Գարիկի կյանքում ամեն ինչ իրար էր խառնվել,նա չգիտեր ինչ անել`մի կողմում ընտանիքն էր,որին շատ էր սիրում,մյուս կողմում`Մերին,որին չգիտեր էլ անգամ խղճում է,թե այլ բան է զգում նրա հանդեպ:Գարիկը չէր ուզում կնոջը խաբել ու նրանից թաքուն հանդիպել ուրիշ կնոջ հետ,բայց և չէր էլ ուզում Մերիին կորցնել:
<<Ի՞նչ է կատարվում հետս,ինչու՞ այս ամենը հենց ինձ հետ պիտի կատարվեր>>,-այս միտքը հանգիստ չէր տալիս Գարիկին:Նրա ուղեղում միշտ Մերին էր`նրա թախծոտ հայացքը,աչքերը,ականջներում `Մերիի քաղցր ձայնն էր,-<<իսկ եթե հրաժեշտ տամ նրան,բայց ինչպե՞ս,իսկ ի՞նչ կլինի նրա հետ,գոնե փորձեմ համոզել,որ չգնա այստեղից,ախր կկործանվի նրա առանց այդ էլ կործանված կյանքը>>:
Մերին քնած էր,երբ Գարիկը զանգեց նրան:
-Ալո:
-Ալո,-կիսարթուն պատասխանեց Մերին;
-Քնած էի՞ր:
-Հա:
-Մինչև հիմա՞:
-Ըհը:
-Դե լավ,կներես,Մերի ջան,որ արթնացրեցի`չմտածեցի, որ այսքան երկար կքնես,այդ պատճառով զանգեցի:
-Չէ,ոչինչ,ինչպե՞ս ես:
-Ես լավ եմ,իսկ դու՞,հրեշտակս:
-Ոչինչ,ինձ մի քիչ թույլ եմ զգում:
-Կարող ե՞նք այսօր հանդիպել:
Մերին մի փոքր մտածեց ու պատասխանեց.
-Չեմ կարող դուրս գալ,ինձ այնքան էլ լավ չեմ զգում:
-Ուրեմն թույլ տուր գամ քեզ տեսակցության:
-Դրա կարիքը չկա,Գա́ր:
-Իսկ ես պնդում եմ:
Մերին կրկին մի փոքր լռեց,կարծես մտածում էր ինչ պատասխանել:
-Լավ,ինչպես կուզես:
-Շնորհակալություն, հրեշտա̃կս:Հենց հիմա գալիս եմ:
-Հիմա՞:
-Հա,չգա՞մ հիմա:
-Արի:
Գարիկը հեռախոսն անջատելուց հետո,առանց որևէ վայրկյան կորցնելու,շտապեց Մերիի մոտ:Հասնելով Մերիենց շենքի մոտ`Գարիկը նորից զանգեց Մերիին.
-Մերի:
-Լսում եմ:
-Ես արդեն ձեր շենքի բակում եմ,ինչպե՞ս գտնեմ ձեր բնակարանը:
-Բարձրացի երկրորդ հարկ,աջ կողմի դուռն է:Ներս մտիր դուռը բաց է:
-Լավ,-պատասխանեց Գարիկը,անջատեց հեռախոսն ու բարձրացավ նրա մոտ:Հասնելով բնակարանի դռանը,այն զգույշ բացեց,ներս մտավ,ծածկեց իր ետևից,առաջ գնաց մի երկու քայլ ու շշուկով կանչեց.
-Մերի ̃:
-Այստեղ եմ արի ́,-սենյակներից մեկից լսվեց նրա քնքուշ ձայնը:Գարիկը մտավ Մերիի սենյակ,որտեղ նա պառկած էր:Մերին մի փոքր գունատ թվաց Գարիկին:
-Կարելի՞ է,-ժպտալով հարցրեց Գարիկը:
-Առաջ արի,-պատասխանեց Մերին` ցույց տալով իր կողքը և առաջարկելով նստել:Գարիկը նստեց նրա կողքին:
-Դե հիմա ասա տեսնեմ,թե ինչ է եղել,ինչու՞ քեզ լավ չես զգում:
-Չգիտեմ մի քիչ ինձ թույլ եմ զգում:
-Նեղված ե՞ս էլի:
-Գա ́ր,ինչու՞ են բոլորն ինձ այլ աչքերով նայում,-հանկարծ հարցրեց Մերին:
-Այսի՞նքն,չհասկացա ի՞նչ նկատի ունես,-զարմացավ Գարիկը նրա անսպասելի հարցից:
-Չգիտեմ,լավ անցած լինի:
-Չէ ́,բացատրիր հասկանամ:
-Մոռացիր,լա՞վ:
-Փորձիր բացատրել:
Մերին լռեց:Գարիկը նրան էր նայում,ակնկալելով իր հարցի պատասխանը.
-Նկատի ունես որ խղճում ե՞ն,այո՞:
-Չէ,դա չէ,-պատասխանեց Մերին:
-Ուրեմն ի՞նչ,-Գարիկն արդեն հասկացավ,թե Մերին ինչի մասին էր խոսում,-մտածում են,որ միայնակ ես` ամուսնուցդ բաժանված,փորձում են օգտվե՞լ առիթից:
Մերին գլխով դրական նշան արեց:
-Ուրեմն էլ մի շփվիր նման մարդկանց հետ,-խանդից զայրացավ գարիկը:
-Դե չեմ շփվում:
-Իսկ ովքե՞ր են եղել,որ այդպես են մտածել:
-Բոլորը` ում հետ շփվել եմ,ում ճանաչում եմ:
-Իմ մասին էլ ե՞ս նույնը մտածում,-մի փոքր լռելուց հետո հարցրեց Գարիկը:
-Չէ,-ժպտաց Մերին,-դու ուրիշ ես:
-Ինչո՞վ եմ ուրիշ:
-Դե դու լավ մարդ ես,քո մասին լավն եմ մտածում:
-Դե դա լավ է:
-Սուրճ կխմե՞ս,-հարցրեց Մերին:
-Կարելի է,-պատասխանեց Գարիկը:
-Գիտե՞ս,բայց պիտի դու դնես,-նայելով Գարիկին մեղավոր ժպտաց Մերին:
-Ե՞ս,-զարմացավ Գարիկը:
-Դե ես ինձ թույլ եմ զգում,կարող է անցած անգամվա պես ուշագնաց լինեմ,-կատակեց Մերին:
-Լավ,հիմա կդնեմ,-համաձայնեց Գարիկը,-բայց ես չգիտեմ ձեր սուրճի տեղը:
Մերին բացատրեց Գարիկին սուրճի պարագաների տեղը,ևԳարիկը գնաց սուրճ եփելու:Կարճ ժամանակ անց նա վերադարձավ` սկուտեղի վրա երկու գավաթ սուրճը ձեռքին:Նրանք սուրճը ըմպեցին,զրուցելով տարբեր թեմաներից` ֆիլմերից,երաժշտությունից,գրքերից ժամանակակից բարքերից և այլն:Մի պահ լռություն տիրեց:
-Ի՞նչ կուզեիր հիմա,-հանկարծ լռությունը խախտեց Գարիկը`նայելով Մերիի աչքերին:
-Կուզեի,որ հիմա ինչ-որ մեկը մերսեր ինձ,-հոգոց հանելով ու այնպիսի տոնով պատասխանեց Մերին,որ կարծես այդ պահին իրոք նա դրա կարիքն ուներ:
-Կուզե՞ս ես մերսեմ,-հարցրեց Գարիկը:
-Կարող ե՞ս:
-Դե եթե ուզում ես,քեզ համար ամեն ինչ կանեմ:
Մերին լուռ նայեց Գարիկին:
-Ե՞վ,մերսե՞մ հիմա:
-Լավ,-համաձայնեց Մերին:
-Որտե՞ղդ մերսեմ:
-Մեջքս:
-Խնդիր չկա հրեշտակս,դե շրջվի ́ր:
Մերին շրջվեց մեջքով դեպի Գարիկը:Նրա հագին սպիտակ նուրբ ատլասե գիշերազգեստ էր:Գարիկը նրա մեջքից մի կողմ տարավ վերմակը` բացելով մինչև գոտկատեղը,ապա զգուշորեն ձեռքերը հպեց նրա նուրբ ու ճերմակ ուսերին:Մերին մի պահ սարսռաց,քանի որ Գարիկի ձեռքերը սառն էին:
-Կներես,-զգալով Մերիի սարսուռը ասաց նա:
-Ոչինչ,հաճելի է,-ասաց Մերին:
-Բայց կարծես թե ջերմություն ունես:
-Գիտեմ,վերջերս այդ ջերմությունը միշտ կա,սովոր եմ արդեն:
-Բժշկի դիմել ե՞ս:
-Ոչինչ մի հարցրու:
-Բայց…
-Սսսսսս,-Մերին ընդհատեց նրան,-ինչ քնքուշ ես դու,հաճելի են ձեռքերդ,երանի կնոջդ:
Գարիկը լուռ էր,ոչ մի արձագանք չէր տալիս Մերիի ասածներին և լուռ շարունակում էր մերսել:
<<Իսկ եթե իմանա՞,որ կին ունեմ,տեսնես ինչպե՞ս կարձագանքի դրան:Չե ́,ավելի լավ է չիմանա այդ մասին,եթե ասեմ կարող եմ վերջ դնել մեր շփմանը,իսկ ես դա չեմ ուզում>>,-մտածում էր Գարիկը:Մի փոքր անց գարիկը նկատեց,որ Մերին քնով է անցել,նա զգույշ ծածկեց Մերիին վերմակով,ապա տեղավորվեց նրա կողքին` հենվելով արմունկին սկսեց հիանալ Մերիի գեղեցկությամբ:
<<Միթե՞ կարելի է այսպիսի չքնաղ,զգայուն էակին նեղացնել,ինչպե՞ս է կարողացել այդ տականքը նման հրեշտակին փոխել ինչ-որ մեկի հետ>>,-մտածում էր Գարիկը:Այդ պահին Մերին արթնացավ:
-Վաղուց էի՞ քնել,-տեսնելով Գարիկին հարցրեց Մերին:
-Մի քանի րոպե ընդամենը:
-Կներես:
-Մյուս անգամ նման արտահայտություն չանե ́ս,-ասաց Գարիկը,ապա հարցրեց,-հասցրեցի՞ր գոնե երազ տեսնել:
-Այո,-պատասխանեց Մերին:
-Իսկ ու՞մ էիր տեսնում երազումդ,-հարցրեց Գարիկը` ակնկալելով,որ Մերին իր անունը կտա:Նա հարցը կատակով էր տվել և նույն կերպ կատակով էլ պատասխանի էր սպասում:
-Ես միայն երեխայիս եմ տեսնում երազներումս,-լուրջ ու տխուր տոնով հնչեց Մերիի պատասխանը,որը շատ ազդեց Գարիկի վրա:Նա իրեն շատ վատ զգաց:
-Կներես ես չէի ուզում,-իրեն մեղավոր զգալով ասաց Գարիկը:
-Ոչինչ,անցած լինի:
Մի պահ լռություն տիրեց,Գարիկը չգիտեր ինչից խոսեր,որպեսզի հարթեր այդ իրավիճակից:
-Կարող ե՞մ ամուսնուցդ ու այդ կնոջից հարցնել,-հարցրեց Գարիկը:
-Ինչպես կուզես,-պատասխանեց Մերին:
-Սիրու՞մ էիր նրան:
-Սիրում էի,իսկ հիմա ատում եմ:
-Որտեղի՞ց էր ամուսինդ ճանաչում այդ կնոջը:
-Նույն հիվանդանոցում են աշխատում:Ես այդ ժամանակ հղի էի:Նա գրեթե ամեն օր խմած տուն էր գալիս ու առանց պատճառի ծեծում էր ինձ:
Մերին մտքերով ընկավ,կարծես գնալով անցյալ:Նա հիշում էր այդ դաժան օրերը,հիշում էր թե ինչպես էր ամուսինը իրեն ծեծում,թե ինչպես էր ինքը խնդրում աղեկտուր,որ չվնասի երեխային:Բայց չնայած նրա խնդրանքներին ամուսինը վայրենաբար ծեծում էր նրան:
-Քանի՞ տարեկան է ամուսինդ,այսինքն նախկին ամուսինդ,-մի փոքր անց շարունակեց հարցեր տալ Գարիկը:
-Քսանութ:
-Իսկ այդ կի՞նը:
-Երեսունչորս:
-Ես պարզապես զարմանում եմ ամուսնուդ վրա:
-Դե երևի ավելի լավն է,-տխուր ասաց Մերին
-Ես չեմ ճանաչում այդ կնոջը,բայց վստահ եմ,որ այդպես չէ,դու ամենալավն ես հրեշտակս,պարզապես ամուսինդ կույր է եղել:
Հաջորդ օրը Գարիկի դստեր ծննդյան օրն էր:Նա ուզում էր Մերիին տեսնել,կարոտել էր արդեն նրան,բայց չէր կարող, քանի որ հյուրեր ուներ ու տանը պետք է մնար:Նա նյարդային էր,անտրամադիր, անտարբեր ու սառը բոլորի հետ:
-Ի՞նչ է եղել,Գարիկ,-տեսնելով նրան այդ վիճակում հարցրեց կինը`Աննան:
-Ոչ մի բան,-զայրացավ Գարիկը,-բոլորդ նույն բանն եք հարցնում,ոչինչ չի եղել:
-Ուրեմն ինչու՞ ես անտրամադիր,վերջապես աղջկադ ծննդյան օրն է,գոնե դրա համար ուրախ լինեիր:Ինչպե՞ս կզգաիր քեզ,եթե քեզ ուրիշները այնպես ընդունեին,ինչպես դու ես քո հյուրերին ընդունում:
-Ինչպե՞ս եմ ընդունում,ինչեր ե՞ս խոսում:
-Ինքդ էլ ասացիր,որ բոլորն էլ նույն կարծիքին են,բոլորն էլ տեսնում են,թե ինչ դեմք ես ընդունել:
-Վերջացրու,ոչ մի դեմք էլ չեմ ընդունել,ամեն ինչ կարգին է:
-Գարիկ չես գալիս այս կողմ,արի մի բաժակ բան խմենք իրար հետ,-սեղանի մյուս ծայրից ձայն տվեց նրա ընկերներից մեկը ու ընդհատեց ամուսինների վեճը:
-Գալիս եմ,-պատասխանեց Գարիկը,վերցրեց սեղանից իր գավաթը ու միացավ նրանց:Մի երկու գավաթ նրանց հետ խմելուց հետո Գարիկը դուրս եկավ տանից,հանեց գրպանից հեռախոսը ու արագ-արագ հավաքեց Մերիի հեռախոսահամարը,սակայն զբաղված էր ցույց տալիս:
-Ու՞մ հետ է խոսում,-ինքն իրեն մրթմրթում էր Գարիկը ու շարունակում կրկին զանգել:Վերջապես Մերին պատասխանեց նրա զանգին:
-Ալո:
-Ու՞մ հետ էիր խոսում,-միանգամից հարցրեց Գարիկը:
-Խորթ եղբորս,երկու օրից գալու է ինձ տեսնելու,այնքան ուրախ եմ:
Գարիկը, ճիշտ է,սկզբում խանդեց,բայց հետո հավատաց նրա ասածներին:
-Լա՞վ ես,-հարցրեց նա:
-Այո,դու՞:
-Ես էլ,քեզ շատ եմ կարոտել,ուզում եմ տեսնել,բայց զբաղված եմ,մարդ կա տանը`չեմ կարող թողնել,գալ:
-Ոչինչ ջան,քո գործերին եղիր,ես կարևոր չեմ:
-Ինչու՞ ես այդպես ասում,Մերի:
-Ճիշտ եմ ասում,պետք չի,որ իմ պատճառով կտրվես գործերիցդ,անկեղծ ու առանց որևէ հետին մտքի եմ ասում,Գա́ր:
Այդ պահին Գարիկը լսեց,որ կինն իրեն է կանչում.
-Գարի ̃կ :
-Լավ Մերի ջան,հիմա էլ հարմար չի,վաղը կհանդիպենք`այսօր արդեն ուշ է,էլ դժվար հասցնեմ,-Գարիկը շտապ հրաժեշտ տվեց Մերիին,որպեսզի կինը չնկատի,-հրեշտա ́կս, դե առայժմ:
-Առայժմ,-պատասխանեց Մերին:
Գարիկը անմիջապես անջատեց հեռախոսը,կրկին դրեց գրպանը ու քայլեց կնոջն ընդառաջ:
-Գա ́ր,ու՞ր էիր գնացել:
-Այստեղ էի,ոչ մի տեղ:
-Ի՞նչ էիր անում այստեղ:
-Դուրս եկա մաքուր օդ` ծխելու:
-Դե գնանք,մեր հյուրերն արդեն պատրաստվում են գնալ,սիրելիս:
-Ինչու՞ այսքան շուտ:
-Դե չգիտեմ,քեզ այնպես պահեցիր,որ մտածեցին երևի գնալու ժամանակն է:
-Էլի կրկնե՞մ,ես ինձ ոչ մի ձև էլ չեմ պահել,ես շատ ուրախ եմ ու…,-նա դադար տվեց,ապա շարունակեց,-արի ́,արի ́ տեսնեմ այդ ու՞ր են գնում այսքան շուտ:
Նրանք գնացին տուն,բայց հյուրերին չկարողացան համոզել,որ երկար մնան և երեկույթն ավարտվեց:
-Դե հիմա բացատրիր հասկանամ,թե ինչ է կատարվում հետդ,-ասաց Գարիկի կինը,երբ արդեն պառկել էին քնելու:
-Ան,իսկապես ոչինչ չի եղել,պարզապես դուք եք այդպես մտածում,ձեզ է թվացել թե ինչ-որ բան է եղել,ամեն ինչ կարգին է սիրելիս,-Գարիկը համբուրեց կնոջը,-շատ հոգնած եմ,աչքերս փակվում են,քնենք` առավոտյան աշխատանքի եմ:
-Լավ,-պատասխանեց Աննան:
-Բարի գիշեր քաղցրս:
-Բարի գիշեր:
Աննան հավատում էր ամուսնուն:Գարիկը այսքան ժամանակ նրան ոչ մի առիթ չեր տվել խանդելու և նա գիտեր,որ ամուսինն իրեն շատ է սիրում:Նա մտածում էր,որ պարզապես հոգնած է Գարիկը և երևի դա է նրա անտարբերության ու վատ տրամադրության պատճառը:
Հաջորդ օրը աշխատանքի ավարտից հետո Գարիկը անմիջապես շտապեց Մերիի մոտ:Այդ օրն էլ էր Մերին անկողնում պառկած:
-Էլի լավ չե՞ս զգում քեզ հրեշտակս:
-Մերին գլուխը տարուբերեց` ցույց տալով բացասական նշան:
-Էլի ջերմությունդ բարձր է՞,-Գարիկը ձեռքը հպեց նրա ճակատին,ստուգելու համար բա՞րձր է արդյոք նրա ջերմությունը և զգաց,որ Մերին այրվում է ջերմությունից:
-Գար չեմ ուզում,որ էլ հանդիպենք:
-Ինչու՞,-հանկարծակիի եկած,հարցրեց Գարիկը:
-Որովհետև օր-օրի ավելի եմ կապնվում քեզ:
-Իսկ դա վա՞տ է:
-Վախենում եմ կրկին սիրելուց,արդեն շատ եմ տառապել,չեմ ուզում,որ զգացմունքներ ծնվեն իմ մեջ,արի վերջ դնենք մեր հանդիպումներին:
-Սերը միշտ չէ,որ տառապանք է պատճառում,ես չեմ ուզում,որ մեր հանդիպումները ավարտվեն:
Գարիկը մտածեց,որ Մերին ճիշտ էր ասում,նրանք չէին կարող երկար շարունակել այդ հանդիպումները:Նա ընտանիք ուներ և չէր պատրաստվում լքել իր ընտանիքը,բայց նաև չէր ուզում Մերիին զուր հույսերով ցավ պատճառել,խաբել:Միևնույն ժամանակ նա չէր էլ ուզում կորցնել Մերիին.
-Մերի ինձ հաճելի է քեզ հետ շփվելը,չեմ ուզում քեզ կորցնել,ուղեղումս ամեն վայրկյան դու ես,առանց քեզ ամեն մի վայրկյանը դար է թվում,քեզանից հեռու քիչ է մնում կարոտից մեռնեմ:Երկուսս էլ չենք ուզում դա,չենք ուզում չէ՞ դա,ճիշտ ե՞մ,թե ոչ:Երկուսիս էլ հաճելի է միմյանց հետ շփվելը:
-Ճիշտ ես Գարիկ,բայց պիտի հրաժեշտ տանք միմյանց:
-Չէ ́,Էլ մի շարունակի,ես չեմ ուզում,որ հրաժեշտ տանք` ես քեզ հետ շփվելու կարիք եմ զգում,ուզում եմ ամեն րոպե տեսնել քեզ,հավատա ինձ խնդրու̃մ եմ:
-Ոչինչ,քիչ մնաց:
-Ի՞նչ,ի՞նչը քիչ մնաց,-զարմացած հարցրեց Գարիկը:
-Ոչինչ,-պատասխանեց Մերին ու փորձեց թեման փոխել,-այսօր էլ սուրճ կդնե՞ս:
-Մեր,ի՞նչ ի նկատի ունեիր:
-Անցած լինի Գար:
-Ասա,խնդրում եմ:
-Բայց մի տխրիր ու հասկացիր ինձ,լա՞վ:
-Ես չգիտեմ ինչ ի նկատի ունես,բայց արդեն չեմ համբերում,դե ասա ́ խնդրում եմ:
-Երեք օրից գնում եմ:
-Ի՞նչ:
-Հիշու՞մ ես,երեկ ասացի,որ խորթ եղբայրս էր զանգել:
-Հիշում եմ,-պատասխանեց Գարիկը,-բայց դա ի՞նչ կապ ունի:
-Միասին ենք գնում:
-Ասա ́,որ կատակ ես անում,-Գարիկը չեր ուզում հավատալ նրա ասածներին:
-Չէ ջան,կատակ չեմ անում,լուրջ եմ ասում չորեքշաբթի գնում ենք:
-Այդպիսի սխալ չանես,խնդրում եմ,-Գարիկին շատ տխրեցրեց ու անակնկալի բերեց այդ լուրը,նա այդ պահին զգաց,թե ինչքան է կապնվել Մերիին,ինչքան հեռուն են տարել իրենց այդ շփումները և նրան կորցնելու վախը ստիպեց զգալ,թե ինչ արժեք ունի Մերին իր համար:
-Ուրիշ տարբերակ չունեմ,արդեն որոշված է,կարծում եմ ճիշտը դա է:
-Ո ́չ,դա ճիշտ չէ Մերի,մի ́ արա այդպիսի բան խնդրում եմ,չեմ ուզում բաժանվել քեզանից:
-Պիտի համակերպվես ու հասկանաս ինձ,ես միշտ քեզ հետ կլինեմ հոգով,միշտ կհիշեմ́ քեզ իմ "փրկիչ”,-ժպտաց Մերին:
-Ես իրավունք չունեմ քեզ ետ պահել,բայց չեմ էլ ուզում թողնել,որ հեռանաս,չեմ ուզում մտածել այն մասին,որ կարող եմ կորցնել քեզ:
-Գար,ես թա՞նկ եմ քեզ համար,-հանկարծ հարցրեց Մերին:
-Իհարկե շատ թանկ ես հրեշտակս:
-Ի՞նչ ես զգում իմ հանդեպ:
Գարիկը մտածմունքների մեջ ընկավ,իսկապես նա ինչ-որ բան զգում էր Մերիի հանդեպ և այդ զգացածը կարծես թե սեր էր,սակայն նա չգիտեր ինչ պատասխանել Մերիի հարցին:
-Իսկ դու ի՞նչ ես զգում իմ հանդեպ,-փորձելով խույս տալ հարցից,Գարիկը նույն հարցը ուղղեց Մերիին:
-Կարևոր չէ,թե ինչ եմ ես զգում,բայց եթե չես ուզում կարող ես չպատասխանել:
Գարիկը նայեց նրան.
-Դու ինձ դուր ես գալիս,այո ́,քո հանդեպ ես ջերմ զգացմունքներ ունեմ,-չնայած նա վախենում էր խոստովանել,որ սիրում է,բայց փորձեց ինչ-որ ձևով տալ հարցի պատասխանը:
-Կընդունե՞ս ինձ քո սիրտ,քո ընտանիք,ողջ կյանքդ կսիրե՞ս ինձ,պատասխանիր անկեղծ,խնդրում եմ,ասաց Մերին:
Գարիկը արդեն ավելի անելանելի իրավիճակում հայտնվեց և Մերիի հարցրին պատասխանելը նրա համար դարձավ էլ ավելի դժվար:
<<Ի՞նչ պատասխանեմ նրան,ինչպե՞ս կարող եմ նման բան անել,իսկ Աննան ու աղջի՞կս>>,-մտածում էր Գարիկը:
Մերին շարունակում էր իր հարցերը և ասես դիտավորյալ կրկնեց իր հարցը.
-Կամուսնանա՞ս ինձ հետ,ինձ քո կինը կդարձնե՞ս,կընդունե՞ս ինձ քո օջախ,դե պատասխանի ́ր Գար:
Մերին տեսնում էր,թե ինչպես էր Գարիկը ճնշվում իր հարցերից,նա առանց Գարիկի պատասխանի էլ հասկանում էր,որ Գարիկը նման քայլի չի գնա,չնայած չգիտեր էլ նրա ընտանիքի մասին:
-Ես դատապարտված եմ ընդմիշտ,ինքդ էլ դա լավ հասկանում ես,-Մերին մի պահ դադար տվեց,ապա շարունակեց,-ջան անկեղծ եմ ասում,դու շատ լավ մարդ ես,դու ավելի լավին ես արժանի,մի օր ավելի լավ մեկին կգտնես,վստահ եմ:
-Էլ մի ́ շարունակիր,ոչինչ մի ́ ասա խնդրում եմ,-Գարիկը մի կերպ էր զսպում իրեն,արցունքները խեղդում էին կոկորդը,-ինձ ուրիշը պետք չի,ինձ դու ես պետք,ինձ քեզ հետ է լավ,և վերջապես ես քեզ եմ սիրում:Նա էլ չկարողացավ իր ներսում պահել իր սերը Մերիի հանդեպ և խոստովանեց նրան,որ սիրում է:
-Պետք չի ջան,մեկ է արդեն որոշված է,տոմսերն էլ արդեն պատվիրված են:
-Մնա խնդրում եմ,ես միշտ խողքիդ կլինեմ,միշտ կսիրեմ քեզ,կոգնեմ,որ մոռանաս այդ ամենը,ամեն ինչ կանեմ քեզ երջանկացնելու համար,որ դու էլ չտխրես ու միշտ ժպտաս:
-Ես հիվանդ եմ ջան,չգիտեմ ինչ է լինելու հետս,ավելի լավ է մոռացիր ինձ,ես անհաջող մարդ եմ,մոռացի ́ր ու թող մնամ միայն հուշերումդ:
-Ի՞նչ ես զգում իմ հանդեպ,-հարցրեց Գարիկը:
-Դա արդեն էական չի,Գար ինձ ճիշտ հասկացիր,իմ միակ ելքը այստեղից գնալն է:Իսկ հիմա խնդրում եմ,գնա ́,ինձ մենակ թող,ուզում եմ մենակ մնալ,ինձ սխալ չհասկանաս լա՞վ:
-Կգնամ,բայց վաղը կրկին կգամ:
-Հենց այսօրվանից էլ արի բաժանվենք,հենց հիմա էլ հրաժեշտ տանք իրար,իմաստ չկա էլ հանդիպելու,կարծում եմ հասկացանք միմյանց:
-Գոնե այս երկու օրը թույլ տուր տեսնել քեզ,թող կողքիդ լինեմ,զգամ քո ներկայությունը:
-Ինչպես կուզես,չնայած ավելի լավ կլինի,որ հենց այս օրով էլ ավարտեինք մեր հանդիպումները:
-Միևնույն է,վաղը գալու եմ,ուզես,թե չուզես:
Մերին ժպտաց.
-Մի մտածիր,թե ես չեմ ուզում,ինձ համար էլ շատ դժվար է,ուղղակի,միակ տարբերակը դա է:
Հաջորդ օրը Գարիկը կրկին այցելեց Մերիին:Այդ օրն էլ անցկացրեցին սովորականի նման:
Չորեքշաբթի էր:Մերին պիտի մեկներ այդ օրը:Գարիկը վաղ առավոտյան շտապեց նրան հրաժեշտ տալու:
Հնչեց դռան զանգը:Մերին բացեց դուռը:
-Բաչի լույս,-տխուր տոնով միանգամից ասաց Գարիկը:
-Բարև,-նույնքան տխուր պատասխանեց Մերին ու մի կողմ քաշվեց`ճանապարհ տալով Գարիկին,որպեսզի նա ներս մտնի:
-Մենակ ե՞ս,-հարցրեց Գարիկը:
-Այո:
-Իսկ ընկերուհի՞դ:
-Արդեն գնացել է դասի:
-Եղբայրդ ե՞րբ է գալու:
-Երեկ էր եկել,քո գնալուց հետո:
-Ո՞ր ժամին եք գնում:
-Չեմ գնում:
-Ի՞նչ,-զարմացավ Գարիկը`ուրախանալով այդ լուրից,-ինչպե՞ս թե չես գնում,նա կարծես թե ուրախությունից գլուխը կորցել էր,-այսինքն ճիշտ ես անում,վերջապես հասկացար,որ սխալ էր այդ որոշումը,կտեսնես ամեն ինչ լավ կլինի,այստեղ նոր կյանք կսկսես ու կամաց-կամաց…
-Ինձ մեկ ամիս է մնում ապրելու,-ընդհատեց նրան Մերին:
Գարիկի խոսքը բերանում կիսատ մնաց,նա միանգամից լռեց ու քարացած նայում էր Մերիի աչքերի մեջ` կարծես չհավատալով լսածին:
-Այո Գարիկ,բժիշկները մեկ ամիս ժամանակ են տվել ինձ,ու խնդրում եմ ոչինչ չասես,ոչ մի հարց չտաս,ուղղակի շատ եմ խնդրում:
-Մերի ինչե՞ր ես խոսում,ի՞նչ է կատակ ե՞ս անում,դու հասկանում ե՞ս ինչ ես ասում,ի՞նչ մեկ ամիս,ո՞վ է քազ նման բան ասել,ի՞նչ բժիշկ Մերի:
-Կարևոր չի թե ով է ասել,կարևորն այն է,որ դա փաստ է ու պիտի համակերպվեմ դրա հետ,քանի որ դա է ճակատագիրս,իսկ դու պիտի ընդունես իրականությունը և զուր հույսեր չկապես ինձ հետ:
Գարիկը չէր ուզում հավատալ լսածին.
<<Իսկ եթե այդ ամենը հնարում է նա,որպեսզի վերջ դնի մեր հարաբերություններին:Բայց չեմ կարծում,որ նման կերպ կվարվեր ինձ հետ,ի՞նչ է կատարվում,ինչու՞ հենց ես ընկա այս սարդոտայնում>>,-մտածում էր Գարիկը:
Հաջորդ առավոտյան,երբ Գարիկը կրկին գնաց Մերիենց տուն,նրա ընկերուհին հայտնեց,որ Մերին իրեն լուսադեմին վատ է զգացել և շտապ օգնությունով նրան տեղափոխել են հիվանդանոց:Գարիկը միանգամից,առանց որևէ վայրկյան կորցնելու,շտապեց հիվանդանոց Մերիին տեսության:Գարիկը անաղմուկ մտավ Մերիի հիվանդասենյակ:Մերին պառկած էր կծկված ինչպես երեխան մոր արգանդում,նա բարձրացրեց հայացքը,նայեց դռան կողմը,տեսավ Գարիկին ու սառած հայացքով հարցրեց:
-Ինչպե՞ս ներս մտար:
-Այսի՞նքն,-զարմացավ Գարիկը:
-Որ ներս մտար դռան մոտ ցուլ չկա՞ր:
-Ի՞նչ ցուլ Մերի:
-Դե այն կատաղած ցուլը,որ քիչ առաջ հետևիցս էր ընկել,հազիվ հասցրեցի ինձ այստեղ գցեցի:
Գարիկը հասկացավ,որ Մերին տեսիլքներ ունի,նա շփոթվել էր դրանից ու չգիտեր,թե ինչ պատասխաներ:Նա դանդաղ քայլերով մոտեցավ Մերիի մահճակալին ու նստեց նրա կողքին:Մի պահ երկուսն էլ լուռ նայում էին միմյանց:
-Ինչպե՞ս ես,-հարցրեց Գարիկը:
-Ուզում եմ դուրս գալ այստեղից,դու կոգնե՞ս ինձ,-ասաց Մերին:
-Դու անպայման դուրս կգաս այստեղից,կտեսնես ամեն ինչ լավ կլինի,բայց նախ պիտի մնաս այստեղ ինչքան հարկավոր է,որպեսզի բուժվես:
-Ի՞նչ բուժվել,ես չեմ բուժվի,հասկանու՞մ ես,ինձ մեկ ամսվա կյանք է մնացել,ես մեռնելու եմ:
-Կբուժվես Մերի,ինձանից կախված ամեն ինչ կանեմ,որպեսզի բուժվես և կաշխատեմ քո կյանքի ամեն մի ակնթարթը ուրախությամբ լցնել,պետք չի հանձնվել,կյանքը հիանալի է և այն շարունակվում է:Ես Աստծուն կաղոթեմ,որ դու շուտ լավանաս,իսկ դու խոսք տուր,որ կպայքարես,պետք է լավատեսորեն տրամադրվել:
-ինչու՞ չես հավատում ինձ,ես քեզ լուրջ բան եմ ասում,իսկ դու ինձ անիմաստ հուսադրում ես և զուր հույսեր ես տալիս:Պետք չի հասկանու՞մ ես,-Մերին կրկին նյարդայինացավ Գարիկի մխիթարանքներից,նա լավ գիտակցում էր,որ դա լինելու բան չէ,որ իրեն քիչ ժամանակ է մնացել ապրելու և ամեն մի մխիթարական խոսք,կամ լավ կյանքի հույս նյարդայինացնում էր նրան:
Նորից լռություն տիրեց,Գարիկը չգիտեր ինչ աներ:
-Կներես:
-Կներեսի կարիք չկա,ես քեզ հասկանում եմ,ուզում ես ինչ-որ ձևով օգնել ինձ,բայց զուր հույսերով մի լցրու գլուխս խնդրում եմ,ես դրանից ավելի վատ ու ողորմելի եմ զգում և դա էլ ավելի է նյարդայինացնում ինձ:
-Կասե՞ս,թէ խոսքն ինչ հիվանդությն մասին է:
-Իսկ ի՞նչ կարևոր է:
-Եթե կարևոր չլիներ չէի հարցնի,ինձ քեզ վերաբերվող ամեն ինչ հետաքրքրում է և եթե չասես միևնույն է դժվար չէ իմանալը:
-Ես թաքցնելու բան չունեմ,ինձ մոտ կրծքի չարորակ ուռուցք են հայտնաբերել` զարգացման վերջին ստադիայում:Որևէ բան անելն արդեն անօգուտ է,ուռուցքն արդեն իսկ հեռակա մետաստազներ է տվել:
Մերին այնքան հանգիստ էր խոսում,ասես ինչ-որ սովորական դեպք պատմելիս լիներ ու ասես դա իր հետ ընդհանրապես կապ չուներ:Գարիկը անզորությունից քարացել էր ու Մերիի անտարբերությունը էլ ավելի էր վախեցնում նրան:
Մի քանի օր անց Մերիին դուրս գրեցին,քանի որ նրան հիվանդանոցում պահելն անօգուտ էր:Գարիկը շարունակում էր այցելել նրան:Նա չէր կարողանում հաշտվել այն մտքի հետ,որ մի ամիս հետո կարող է հավերժ հրաժեշտ տալ Մերիին:
-Կպատմե՞ս ծնողներիդ մասին,-հերթական հանդիպումներից մեկի ժամանակ,հարցրեց Գարիկը:
-Ինչի՞դ են պետք ծնողներս,ի՞նչ է քեզ հետաքրքրում նրանցից:
-Ինձ պետք չեն,այլ քեզ:Հիմա նրանք մի վայրկյան անգամ չպիտի բացակայեին կողքիցդ,այնինչ այսքան ժամանակ չեմ տեսել,որ գոնե թեկուզ մեկ անգամ հետաքրքրվեն քեզանով,ուզում եմ հասկանալ,թե ինչն է նրանց այսքան անտարբերության պատճառը:
-Նրանք իմ իսկական ծնողները չեն:
-Փաստորեն նրանք քեզ որդեգրել են,բայց ինչպե՞ս ես հայտնվել նրանց մոտ,որտե՞ղ են իսկական ծնողներդ:
-Նրանց մասին ոչինչ չգիտեմ,իսկ խորթ ծնողներս ինձ որդեգրել են այն պատճառով,որ աղջիկ չեն ունեցել,միայն երկու տղա են ունեցել:Մինչ այդ ես մանկատանն եմ ապրել ու մեծացել:
-Իսկ ինչու՞ են հիմա խորթ ծնողներդ այդքան անտարբեր քո նկատմամբ:
-Չգիտեմ:
-Իսկ գիտե՞ն քո հիվանդության մասին:
-Այո,այսօր զանգել էին:
-Ե՞վ:
-Եվ ասում էին,որ վաղը կգան իմ ետևից:
-Ինչու՞:
-Որ ինձ տանեն:
-Ու՞ր:
-Տուն,-պատասխանեց Մերին ու գլուխը կախեց,թաքցնելու համար արցունքները:
Գարիկը մոտեցավ նրան:Նա Մերիի գլուխը ափերի մեջ առավ,բարցրացրեց վեր:Մերիի արցունքներից փայլող աչքերը նայում էին ուղիղ Գարիկի աչքերի մեջ:Գարիկը գլուխը մոտեցրեց Մերիի դեմքին և շատ մեղմ ու զգույշ համբուրեց նրա նուրբ շուրթերը,ապա գրկեց նրա պարանոցը ու սկսեց թաքուն արտասվել,որպեսզի Մերին չնկատի` չնայած անհնար էր թաքցնել այն հուզմունքն ու ցավը,որ զգում էր նա իր ներսում:
Ուշ երեկո էր,երբ Գարիկը հրաժեշտ տվեց Մերիին և դուրս եկավ նրանց բնակարանից:Ինչ-որ աննկարագրելի խռովք էր պատել նրա հոգում,ասես խեխդվում էր անկարողությունից,ասես շունչը կտրվում էր Մերիից հեռու:Սրտում մի տեսակ տարօրինակ զգացողություն կար,չեր ուզում հեռանալ Մերիենց բակից,չեր ուզում վերադառնալ իրենց տուն,քանի որ գիտեր բացատրություններ պիտի տար կնոջը,իսկ նա դրա տրամադրությունը չուներ:Այդ պահին Գարիկը միայն միայնության էր ձգտում:Նա նստեց մեքենան և իր կամքից անկախ,ինքնաբերաբար ճանապարհ ընկավ դեպի իր սիրելի վայրը:Չգիտես ինչու այդ օրը կամուրջը նրան ավելի մռայլ թվաց:Գարիկը նստել էր նստարանի այն հատվածում,որտեղ իրենց առաջին հանդիպման ժամանակ նստել էր Մերին` այդպիսով նա ասես ավելի մոտ էր գտնվում Մերիին:Նա մտքերով ընկած ծխում էր ծխախոտը ծխախոտի ետևից:Գարիկի աչքի առջևով անցնում էր իրենց առաջին հանդիպման ամեն մի պահը:Նա Մերիից հեռու էր,բայց Մերին իր մեջ էր` իր սրտում,իր ուղեղում,իր շուրթերին…
Գարիկը բավականին ուշ տուն գնաց,որպեսզի կինը քնած լիներ և ավելորդ վեճ չառաջանար:Տուն հասնելով` նա մի տեսակ ծանր հոգով պառկեց քնելու:
Վաղ առավոտյան Գարիկը դեռ քնած էր,երբ բջջային հեռախոսին անսպասելի զանգ եկավ:Նա միանգամից վեր թռավ տեղից,Աննան նույնպես արթնացավ զանգի ձայնից:Գարիկը վերցրեց հեռախոսը,նայեց էկրանին` անծանոթ համար էր,վախեցած նայեց ժամացույցին,տեսավ,որ դեռ շատ վաղ է,կասկածելով ու վարանելով սեղմեց հեռախոսի միացնելու կոճակը ու դրեց ականջին:
-Ալո,Գարի՞կ,-լսափողի մյուս կողմից լսվեց մի աղջկա խուճապահար,լացակումաց ձայն:
-Այո ̃,լսում եմ,ո՞վ է խոսում:
-Մերիի ընկերուհին է,խնդրում եմ,արագ մեր տուն կգա՞ս:
-Ի՞նչ է եղել,-վախեցած ու զարմացած հարցրեց Գարիկը:
-Շուտ արի ́,խնդրում եմ,շու́տ,-ասաց ընկերուհին ու անջատեց հեռախոսը:
-Ի՞նչ է եղել,ո՞վ էր,-քնաթաթախ հարցրեց Գարիկի կինը:
-Չգիտեմ,գործի տեղից էին զանգել,ասում էին,որ շուտ այնտեղ գնամ,-խաբեց Գարիկը ու արագ-արագ սկսեց հագնվել:
-Այսքան վա՞ղ,ի՞նչ է,հրդե՞հ է:
-Դե հիմա չգիտեմ,կարող է ինչ-որ բան է եղել,գնամ տեղում կիմանամ:
Գարիկը մտածում էր,որ հարկավոր է այդ պահին տնից արագ դուրս գալ,իսկ բացատրություն կհասցներ օրվա ընթացքում հորինել,հիմա պետք էր արագ հասնել Մերիենց տուն:Նա մտածում էր,որ Մերիի վիճակը կտրուկ վատացել է և ընկերուհին խուճապահար առաջին հերթին հենց իրեն է զանգել:Գարիկը ինքն էլ չհասկացավ,թե ինչպես դուրս եկավ տնից,մեքենան հանեց ավտոտնակից ու ինչպես հասավ Մերիենց շենք:Միայն Մերիենց դռան առջև հասնելով ուշքի եկավ և հասկացավ,որ արդեն տեղ է հասել:Նա դուռը չթակեց էլ,անմիջապես բացելով ներս մտավ:Առաջինը,որ տեսավ գարիկը,Մերիի ընկերուհին էր միջանցքի մի անկյունում գորգին կուչ եկած նստած` ամբողջովին արցունքների մեջ:Նրա աչքերը կարմրած էին,նա բարձր ձայնով լաց էր լինում:Գարիկը հասկացավ,որ վատ բան է պատահել ու անմիջապես քայլեց դեպի Մերիի սենյակ:
-Գարիկ,պետք չի ́,-նրա ետևից լացակումած ձայն տվեց Մերիի ընկերուհին` ցանկանալով ետ պահել Գարիկին այդ տեսարանից:Բայց Գարիկը հենց այդ պահին բացեց սենյակի դուռը:Նա իր տեսածին չհավատալով մի քայլ առաջ գնաց,ասես ուզում էր հասկանալ արդյո՞ք դա իրականություն էր:Գարիկը տեսավ Մերիին,որը ինքնասպան էր եղել` կախելով իրեն առաստաղից:Նա այդ ձևով ցանկացել էր վերջ դնել իր տանջանքներին:
Գարիկը գրկեց Մերիի ոտքերից,ասես ցանկանալով ինչ-որ ձևով կյանքի վերադարձնել նրան:Նա չէր կարողանում զսպել իր լացը:Գարիկը գիտակցում էր,որ մի օր Մերիին կորցնելու էր,բայց ոչ այդ պահին ու ոչ այդ ձևով:
Նա գլուխը բարձրացրեց վեր,նայեց Մերիի սառած աչքերին,որոնք կարծես իրեն էին նայում,բայց այդ անկենդան հայացքում Գարիկը չտեսավ իրեն այնքան սիրելի ջերմությունը:Մերիի հայացքը դատարկ էր ու անտարբեր…
Վերջաբանի փոխարեն
Ես հեռանում եմ,հեռանում կամաց,հեռանում,որ ոչ ոք չնկատի,
Ես հեռանում եմ ընդմիշտ,հեռանում երկինք,
Ես հեռանում եմ առանց սիրո,առանց կարոտի ու վախի…
15.04.2011.
20:12
"Հրաժեշտ”
Ա.Աղաջանյան
